1-09-2021
Here we go again. Voor het 6e jaar op rij is het de start van alweer een nieuw schooljaar voor (één van) mijn oogappels. Dit keer vertrekken ze voor het eerst met z'n drieën, vol enthousiasme! Dus maakt ook mijn hart een sprongetje van contentement wanneer ik de schoolpoort de rug toe keer en mezelf opnieuw richting huiswaarts begeef... #kleingelukske
3-2-1 START.
Elk jaar opnieuw tel ik de dagen af na 15 augustus om weer in het doodgewone schoolleven te hervallen. Structuur en planning, ik moet met grif toegeven dat ik daar eigenlijk best wel nood aan heb. Zo ook mijn kinderen trouwens. Elk jaar opnieuw koop ik vol goeie moed een familieplanner. Laat ons zeggen dat ik elk jaar sterk aan die kalender begin maar dat deze na 4 weken al stof hangt te vergaren aan de muur. En hoewel ik snak naar die vast routine, begin ik telkens in no time weer achter mezelf te hollen wanneer dochterlief naar ballet moet maar zoonlief tezelfdertijd naar het voetbal moet worden gebracht en kleintje eigenlijk moe is en ook graag wat boterhammen met speculoospasta wil. Shoutout to carpoolen met ouders van leeftijdsgenootjes want toegegeven, anders geraken we er niet.
Wanneer ik weer eens moet schipperen tussen bureauwerk en helpen met het huiswerk en ondertussen mijn kleine gangster voor de elfendertigste keer "Mama, Elsa opleggen" hoor roepen durf ik al eens zeuren over de dagdagelijkse rompslomp die het leven van een mompreneur met zich meebrengt. Ik zou al eens in de zaagbak durven kruipen omdat ik ze nog in bad moet stoppen, hun kleren voor morgen nog moet klaarleggen, juffrouw nog in de agenda liet schrijven dat ze morgen een oude krant moeten meebrengen en noem zo maar op...
En toen las ik het boek van Lara....
Het was vandaag de eerste schooldag dus de machomoeder in mij wou ineens geweldig scoren bij de oogappels. Dus gingen we deze middag na het eten naar een indoorspeeltuin. Een vreselijke plek als je het mij vraagt. Het is dan ook zo'n plek waar ze me hoogstens één keer per half jaar aantreffen. Maar ik had gegokt dat alle moeders met hun kinderen vandaag wezen winkelen zouden zijn (pennenzakken, ringmappen, je kent het wel) en die gok zat er boenk op want we waren daar quasi alleen. Jieha. De decibels schreeuwende kinderen was ruim binnen proportie en als ik nipte van mijn koffie met mijn ogen dicht kon ik mezelf bijna wijsmaken dat ik in een tearoom zat. Nu goed. Ik had dus het boek van Lara meegenomen (Lara by Lara, de ongelofelijk dappere optimistische vrouw, mama van 3, die begin augustus haar moedig gestreden strijd tegen kanker verloor) omdat ik zo het beste van twee werelden had: me-time voor mezelf terwijl de kids zich naar hartenlust konden uitleven.
Ik heb het boek in één namiddag uitgelezen. Slikken, tranen verbijten en enorm veel confronterende dingen gelezen. Voor mij is er één iets die er doorheen het gehele boek geweldig uitspringt: zij zou alles over hebben om die kleren te mogen/kunnen klaarleggen. Om haar kindjes zelf in bad te kunnen stoppen. Die doodgewone dingen des levens waar we met z'n allen zo vaak onze neus voor ophalen zouden voor haar een godsgeschenk geweest zijn. Die o-zo kostbare doodgewone dingen des levens. Die kleine gelukskes. We vinden ze veel te banaal, veel te vanzelfsprekend. Dat is voor mij echt blijven hangen deze namiddag.
Boek is uit. Boek gaat dicht. Kids verzamelen, schoenen aan en naar huis. Nooit eerder heb ik, doch vermoeid, met zoveel liefde en plezier die doodgewone dingen geregeld. Boekentassen klaarzetten, fluohesjes klaarleggen, tandjes poetsen, pyjama aan, verhaaltje voor het slapengaan,... De mogelijkheid van het kunnen (ver)zorgen van/voor je eigen kroost, da's geen vloek, da's een zegen. Dat heeft lieve Lara me vandaag doen inzien.
En dat gezondheid alles is, dat ook.
Cheers op een nieuw schooljaar! Eentje waar ik geweldig hard mijn best ga doen om zo weinig mogelijk te zeuren en mijn taak als ploetermoeder driedubbeldik ter harte zal nemen...
... met de glimlach!
X
EJ
Comments